“De cultuuromslag is donderdag de 17e om half 4”, een mooie (HR-)klassieker uit de cartoonserie Fokke en Sukke. Het steekt prachtig de draak met kant en klare oplossingen voor ingewikkelde problematiek. Ook in verkiezingstijd hoor je ze veel, die instant oplossingen: “gewoon de snelwegen verbreden” of “opvangen in de regio die vluchtelingen”.
Vergadertafel zoekt verdieping
Natuurlijk gebeurt het niet alleen in de politiek. Aan nogal wat vergadertafels worden simpele antwoorden gezocht op vragen die om veel meer verdieping vragen. Van een structuuroplossing voor een samenwerkingsprobleem tot een paar nieuwe HR-instrumenten om medewerkers iets meer of juist iets minder te laten doen.
Toen we onlangs met het BBKwadraat kernteam weer eens de schoolbanken indoken, passeerde precies die problematiek ruimschoots de revue. Het leverde niet alleen een extra dosis werkplezier op (daar schreven we al eens een blog over ), maar ook een flinke dosis nieuwe inspiratie en een verrijkt repertoire.
Proberen, leren & repeat
We hebben ons verdiept in het vak van organisatiecoach. Hoewel we niet meteen aansloegen op het woord ‘coach’ (toch wat bezoedeld door iedereen die zich te pas en te onpas coach noemt, niets ten nadele van échte coaches natuurlijk), paste de opleiding als een jas. Een mooie mix van interne en externe coaching, afgestemd op ons als bureau en als HR-professionals.
De kern van de opleiding is dat organisatieveranderingen complexe, adaptieve vraagstukken zijn. De grootste valkuil is om die aan te vliegen als een technisch probleem. Oftewel: zet een paar knappe knoppen bij elkaar en je vindt een goede oplossing (gebaseerd op het cynefin framework van Snowden). Bij organisatievraagstukken is het juist zaak om met elkaar de weg te ontdekken terwijl je op pad bent, in plaats van deze van te voren uit te stippelen. Trial en error dus.
Van betweters naar niet-weters
Het vraagt natuurlijk nogal wat lef om toe te geven dat je niet alle wijsheid in pacht hebt. Dat je samen verdieping moet durven opzoeken. En dat je durft te zeggen dat je het soms gewoon nog niet weet. Hierbij is het essentieel dat je elkaar vertrouwt en dat de werkomgeving veilig is. En ja, dat voelt misschien ongemakkelijk en kan wat schuren.
Wij geloven dat vertrouwen en veiligheid een noodzakelijke basis is om ingewikkelde uitdagingen met elkaar aan te gaan. Helaas is dit nog geen mainstream gedachtegoed. In de media (en aan menig vergadertafel) is er nog steeds een oververtegenwoordiging van mensen die precies weten hoe het allemaal zit (het zogenaamde Dunning-Kruger-effect)
Ik twijfel, dus ik besta
Wij pleiten voor een ‘ik-twijfel-dus-ik-besta-houding’. Een dikke pluim dus, voor de politicus die aangeeft de oplossing nog niet direct te weten. Voor de politica die een verdiepende vraag stelt of een handreiking doet om een probleem samen eerst eens goed te verkennen. En voor de vergaderingsvoorzitter die als doel heeft om met elkaar in te zien dat snelle standaardoplossingen niet altijd werken.
Lang leve het omarmen van onzekerheid en ruim baan voor experimenteren!